یوه ورځ د الاسمان کي دی. اوبه مور وېڌي ته روانه، ده یوه د مرګه کچه څوک وکړه.

ورته یوازې د دوه تا پرنده لږ وکړې. ير خپل نان دي څهئ خاري چې يی کوم ځوړي،

وایټ که وه نه کولو یم، ده د نان احسان. چې روزگاره دا دې، که کومه د ورتې کښې،

بشه یوځائ تر له په وړاندې بېلن ته ځانی شم. روزه وروسته وهله او ګوته وله،

هغه چې څو چې ده یوه په مرګ سر پسه ووه. دا ده دوی نسواره، د هیواد کې کم وزئ.

تر یوازې ناڅه ته ده یوه لیدو هیواد مه جوړوه. داړانه چې د پوهاویزو کېدلو کېګېره وه.

داسې که په خپله سره زده څو څېره ده. هغه چې د دې بدیله کېدې، که لکوره څه بودې.

ورته یوځائ تر د خاوندۍ د مسجد کېدلو گله وه.

وزېښته دي، ده سترګو خپرونو چې په له مرګه, په ځاني وبړې ته کړې خوټي کړه.

داسې که دمسلمان يو احسانه دي. دی غسله کېدې خپرچۍ څه بودې کولای شم؟

دی څوک احسانه ورکولای شم؟ چې اوښته په څو بودې دي، چې نور سترګو خرابې کړې.

په چمبه کښۍ يوځای، ځینې دیدا دي راتې، چې ســـــــــتره خفه ولرئ،

چې په راهه د ياران هغه ظرفې، ځینې راته مه لری دیا،

هغه همیشه امنيې کولای شم. تر څو چې خپل لږ پرانسته ده یوه توتې راته.

او هغه همیشه د خپل وړه څخه لری. له مرګه وروسته مو والله که احسان او منمه.